Adriana ve Ben…
Tv izlerken nefes boruma kaçan sakız yüzünden can verdim. allahtan naneliydi de son nefesimi ferah ferah verdim.
bir an her taraf zifiri karanlık oldu fakat sonra bi rahatlama duygusuyla doldu içim. çok huzurluydum. göbeğimdeki bi bağ dikkatimi çekti, bağın gittiği yere bir baktım ki ne göreyim?! ben! kendimi yukarıdan seyrediyordum. zeki biri olduğum için hiç ‘bu ne şimdi’ ayaklarına girmedim.
anladım ki ölmüştüm.sonra bı ışık belirdi önümde, ben ‘ışığa gel’ diye bi ses bekliyordum fakat ışıklar farmış meğerse, bi otobüs geldi durdu önümde. abi paso yok bende dedim.